بسم تعالی

هر اندیشه که برای رسیدن به رستگاری به کوره راه بیداد بگزرد به فرجام نا رستگار است و اما روح این تن رنجور سمندی است بی آرام که به قول استاد در پوست نمی گنجد.

اگر هزار در را به روی مرگ ببندی درست از روزنی که نمی پنداری به درون آمده است.

آدمی همیشه در آرزوی بقای تنس است که شاید در برابر هر نا خوشی و یا هر بازی ناشناخته و نا منطزر زمانه از پای در اید و ترس از جائی فرا می رسد که درست باید در همان جا نا بود شود.باری انسان در آرزوی توانائی و بی مرگی است در جهانی که مرگ پایان همه راههاست.شوم  استدردناک و شوم است  اما آن نا امیدی که چشم های نزدیک بین ما را می فریبد و پاهای خسته ام را از رفتن باز می دارد هرگز مباد!!

چنین امیدی سر چشمه ی نا امیدیها ی تلخ و خاکستر نشین است و مرد آنست که بی چشم داشت پاداشی شیرین و زود ،انسانیت خویش را پاس دارد نقش های زمان ی دشمن خوی و محیل را بر آب ریزد. مرد آنست که یارای دیدن حقیقت جان گزای را داشته یاشد اگر چه با این کار تمامزندگی خود را نفی کند،دست دوستی به سوی کشنده خود دراز کند و بدین سان دست شکار روزگار طرار را پس زند. مرد آنست که در زندگی و مرگ از پا ی ننشیندو اگر در زندگی نتوانست ، در مرگ دست از ستیزه بر ندارد که این موهبتی است دردناک و سزاوار انسان، و می تواند یه بهای نفی خود بر آن چیره گردد تا در مرگ تواناتر از زندگی باشد در حالی که ........چشمها نگران بهشت است و پاها به دوزخ می شتابند